Cupcake bloes.

Het heeft even geduurd voor ik eraan durfde beginnen. Na het vorige mislukte gedubbelde projectje, was ik een beetje terughoudend over dubbelen. Toch, dat bloesje in de Ottobre lonkte en 't was wel tijd om de herfstcollectie van de dochter te maken. Voor de zomer heeft ze namelijk al voldoende.

Daarbij heb ik nog een hele verzameling katoen liggen. Tijd om daar eens iets mee te gaan doen.

Het knippen ging prima. Van de uitleg in de Ottobre snapte ik maar de helft, maar na een keer of twintig herlezen dacht ik alles te begrijpen.

Punt 1 is dat de touwtjes tussen de naden van de tuniek en de voering moesten genaaid worden. Dat betekent: stikken op 6 lagen katoen en nog eens doorstikken op 8 lagen katoen. Wel, dat kàn mijn brotherke niet. Daarbij vond ik het ook nogal dom om touwtjes te hebben 'gewoon ter decoratie'. Omdat ik al eens een bloes met een split vooraan had gemaakt, en omdat die split nogal vrij hard openhangt als Prutsemie die bloes aanheeft (vraag me niet hoe ik die aangekregen heb), wou ik nu toch koordjes die ik wat kon aanspannen. Dus naaide ik een extra reeks en zo ontstond er een koordtunnel.

Feitelijk hoefde ik niet bang te zijn, want eens ik het bloesje in elkaar aan het zetten was, ging alles wonderwel vlot. En toen draaide ik alles binnenstebuiten... en merkte ik dat ik mijn voering aan de verkeerde kant genaaid had.

We tornden dus de binnenvoering los en stikten deze opnieuw, maar dan aan de goede kant. Het resultaat zag er veelbelovend uit!  Ik hoefde ook alleen nog maar om te zomen.
De cupcakestof zoomde ik om als was het niets. De roze binnenvoering, welke een heel dun katoen is, liet zich wat moeilijker omzomen. Ten eerste trok mijn stof scheef en ten tweede had ik lussen bovenaan.

 

Wat je ziet is de goede kant en dus de bovendraad. De lusjes komen van de onderdraad. 

Het leek erop dat de onderdraad door de twee lagen stof door naar boven werd getrokken. Het koud zweet brak me uit, want dat was iets dat de Lervia standaard deed en dat ik nooit heb opgelost gekregen...
Ik foefelde wat met de bovenspanning, maar dat gaf geen verschil. Van de onderspanning bleef ik wijselijk af. Toen smeet ik mijn probleem in het facebookgroepje van de Stoffenmiekes.

Zij raadden aan en ik probeerde de volgende avond deze zaken uit:

• Draad en spoel opnieuw inrijgen
• Naald nakijken en desnoods vervangen
• Spoel opnieuw omwinden zodat het strakker zit
• Draadspanning aanpassen van spoel (dat deed ik niet, daar blijf ik af)
• Geen te dunne naald gebruiken (ik gebruikte een 70 en dat was goed)

En mijn probleem bleef zich voordoen. Uit pure frustratie deed ik de onderkant van de Brother open en kuiste hem uit. Iets wat blijkbaar eens heel erg nodig was... Maar hij bleef lussen.

Na diep graven in mijn grijze massa herinnerde ik me dat ik ooit eens, ergens in een ver verleden, op een blog had gelezen dat sommige stoffen te dun zijn voor de naaimachine. Ik veronderstelde nu met zo'n stofje te werken. De oplossing was toen om te naaien met een blad papier onder de stof en achteraf dat papier voorzichtig uit het stiksel te trekken. Omdat ik soms nogal lomp ben, vooral als ik gefrustreerd ben, haalde ik oplosbaar vlieseline tevoorschijn. Ik tornde alles terug los, speldde alles er terug aan met de vlieseline ertussen en hupsa... geen lusjes meer! Huuraaj!

Gewoon nog eventjes de vlieseline ertussenuit wassen met koud water en dan hup mee de wasmachine in.

En hier is ie: